Η ιστορικός παρατηρεί επίσης ότι η κατάσταση αυτή έχει προκαλέσει τοξικότητα και αυτοκαταστροφικότητα στην πολιτική ζωή. «Η βλακεία είναι μεγάλο πράγμα», λέει, και εξηγεί πως το να ακυρώνουμε διαρκώς τους άλλους είναι βλακώδες. Αναφέρει ότι η Ελλάδα από το 1943 έως το 1949 βίωσε εμφύλιο πόλεμο σε συνθήκες κατοχής, τονίζοντας ότι αυτό μας διαφοροποιεί από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Πρόσθεσε ότι παρατηρεί μία αλλαγή στον τρόπο σκέψης της κοινωνίας. Υποστηρίζει πως οι πολίτες δεν επιθυμούν πια αυτή την κατάσταση και υπάρχουν ενδείξεις αντίστασης στην εύκολη κατηγορία. Όταν κάποιος πολιτικός ακυρώνει τον αντίπαλό του, χάνει το κύρος του στην κοινωνία, και αυτό είναι κρίσιμο για την εξάλειψη του εμφυλίου.
Επιπλέον, η κυρία Ευθυμία εξετάζει και το θέμα της εκπαίδευσης, συγκεκριμένα το μάθημα της ιστορίας, το οποίο τονίζει ότι στηρίχθηκε στην αποστήθιση, κάτι που θεωρεί γελοίο. Αναγνωρίζει πάντως ότι υπάρχουν δάσκαλοι και καθηγητές με μεράκι, αν και η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο κατά την επιλογή τους. Ο μέσος Έλληνας ενδιαφέρεται για την ιστορία και είναι σοβαρός, είναι ανώτερος από την εικόνα που ίσως παρουσιάζεται.
Καταλήγοντας, η κυρία Ευθυμία μιλά για τα διπλά πρόσωπα των Ελλήνων, που είναι ταυτόχρονα τοξικοί και θερμοί. Αν καλλιεργήσουμε την «όμορφη πλευρά» μας, μπορεί να αντλήσουμε δυνάμεις και δεν είμαστε για απόρριψη.
Πηγή: newsbomb.gr